|
[ Auteur: Stéphane Landtmeters ]
Je kunt de Constellation qua model best vergelijken met een Gibson ES175 of een L-5. Het is een elektrische gitaar met een holle klankkast van ongeveer 9 a 10cm dik. Er staan twee alnico humbuckers op gemonteerd en deze kun je met een driestandenschakelaar bedienen. |
Met behulp van een floating bridge en een sierlijk staartstuk worden de snaren vastgehouden. De gitaar wordt geleverd in een kartonnen doos en er zit geen handleiding bij. Jammer want een woordje uitleg over bouw en elektronica zou niet misplaatst zijn. Ook over die floating bridge is er nergens uitleg te vinden. En ook een koffer zou voor deze gitaar een groot pluspunt zijn.
London City is een merknaam die in het verleden zijn sporen ruimschoots verdiend heeft op gebied van versterkers. Ze hebben dus al een lengte voorsprong op ? beginnende? gitaarmerken. Overigens dragen ook de mooie afwerking en degelijkheid van deze gitaren ertoe bij om met een dergelijk instrument absoluut au sérieux genomen te worden, zelfs in professionele kringen.
Bouw
Het hout dat gebruikt werd voor de bouw van de Constellation is AAA flame maple en dit zowel voor top-, zij- als achterbladen. De hals is uit esdoorn gemaakt en de toets uit palissander. De frets zijn keurig aangebracht en de inleg is perfect gedaan.
Alleen de vorm van die inleg vind ik minder smaakvol, maar dat is weer een kwestie van persoonlijke smaak en daar valt niet over te twisten. De hardware is helemaal verguld. Er staan een tune-o-matic brug en staartstuk op de Constellation en de stemsleutels zijn oliebadmechanieken. Deze mechanieken hebben ook nog een mooie parelmoer witte knop. Het moderne London City logo prijkt bovenaan op de headstock en contrasteert enigzins met de eerder klassieke look van deze jazzgitaar.
Afwerking
Ik zei het reeds, gitaren van London City zijn mooi afgewerkt. Ik heb de Constellation langs alle kanten bekeken. Ik kon geen vijs of knop vinden die scheef zat. Alle verbindingen passen perfect in elkaar. Deze gitaar ziet er ook erg mooi uit. Er is een mooie witte binding rond de gitaar aangebracht en deze is dan nog versierd met een haarfijn zwart streepje.
Ook rond de f-gaten is er een witte boord met zwart streepje aangebracht. Het bovenblad en de achterzijde zijn lichtjes gewelfd. Dit alles samen maakt dat deze gitaar wel een flinke dosis klasse uitstraalt.
Speelcomfort
De Constellation is vrij gemakkelijk ter hand te nemen. Ze voelt bijna onmiddellijk vertrouwd aan. Enkel voor wie een solidbody gewend is, is het even aanpassen omwille van de brede klankkast. De hals is bijna perfect, voor mij althans. Geen maten die buiten proportie vallen. De actie was al perfect afgesteld van bij de levering. Zo hoort het zou ik zeggen. Het gewicht van de Constellation valt best mee. Dat zou geen last mogen betekenen bij het rechtstaand spelen. Anderzijds is het zo dat je zo?n gitaar meestal zittend bespeeld. Dat heb ik trouwens zelf ook gedaan want er is slechts één strapholder. De bedoeling is dat je de andere kant van je riem met een touwtje of veter rond de headstock bevestigd. Dit is alles behalve esthetisch en daarom heb ik dat achterwege gelaten. Een extra strapholder zou echt een grote verbetering zijn op dit vlak. Zittend is het gewicht zeer goed in balans. Misschien kan je de Constellation een ietsje koplastig heten, maar het is verwaarloosbaar.
Klank
Eerst heb ik de Constellation akoestisch bespeeld. Van de fabriek uit lagen er gewone jazz snaren op. Geen flatwounds dus. Op deze manier klinkt deze gitaar vrij helder. Verwacht nu niet het geluid van een gewone akoestische gitaar. Met deze hollowbody gaat het er wat stiller aan toe. Dit zorgt er tevens voor dat deze gitaar niet per se hoeft ingeplugd te worden. Je kunt oefenen zonder versterker en ook zonder je huisgenoten te storen, en er toch plezier aan beleven.
De klank is helder en rond maar geeft wat minder lage tonen weer. Vooral de middentonen zijn erg present wanneer je zuiver akoestisch speelt. Met flatwounds verbeteren de lage tonen enigszins maar verlies je wat aan hoog. Op naar de versterker dan.
Het eerste wat ik deed was een mooie cleane klank instellen op een lampenversterker en op de gitaar de toonregeling naar het minimum toe draaien. Zo kreeg ik onmiddellijk wat ik zocht : een warme jazzy klank. Ideaal om bv. George Benson te imiteren. Echt om duimen en vingers van af te likken. Draaien we echter de toonregeling terug open dan krijgen we een traditioneler clean geluid. Vanwege de holle klankkast is dit uiteraard wel warmer dan bij een solidbody.
En hoe zou het zijn met de feedback waar de meeste hollowbodies last van hebben? Wel, laat ons zeggen dat het redelijk meevalt zolang je clean speelt. Slechts bij twee of drie noten krijg je een feedback bij hoog volume. Het enige wat je hieraan kunt doen is verder van je versterker gaan zitten en eventueel het volume wat terug draaien. Al bij al vind ik dit feedback-probleem niet genant - het lijkt me zelfs normaal. Veel duurdere gitaren hebben er ook last van.
Maar wat nu met die andere klankmogelijkheden ? De andere pick-upstanden en zo? Je kan ze vrij goed vergelijken met de sound van een solidbody. Alleen heb je dat donker randje en die resonantie van de kast er extra bij. Ik vond het best aangenaam, zelfs met distortion. Je kan er perfect blues mee spelen, maar dan leg je best normale snaren en moet je goed opletten voor de feedback. Het is te verwachten met zo'n gitaar, met overdrive is het opletten geblazen. De regelmogelijkheden zijn als volgt: per pick-up vind je een volumeknop en een toonregeling. Deze werken heel gelijkmatig, perfect zoals je het zou verwachten. De inzetbaarheid lijkt mij nogal vanzelfsprekend. Jazz is de natuurlijke biotoop van deze gitaar. Daarvoor geen problemen. Je kan deze gitaar ook best inzetten voor blues. Met zijn warme klank is deze gitaar daar ook uitermate voor geschikt. Verder hebben we het zowat gehad. Stevige stijlen zijn uit te sluiten vanwege de feedback en de resonantie van de kast. En wie pop en funk wil spelen zal de helderheid van een singlecoil missen.
Conclusie
« Een kwalitatief hoogstaande jazzgitaar voor een scherpe prijs. » Zo kan je het hele Constellation verhaal samen vatten. Deze gitaar is prachtig afgewerkt en klinkt zeer goed. Je krijgt echt waar voor je geld. Misschien kan je wel een goedkopere jazzgitaar op de kop tikken, maar dan zal die waarschijnlijk niet de hoge kwaliteit van de Constellation evenaren. Bovendien is deze gitaar erg mooi. Ze is verkrijgbaar in Honey Burst en in Natural Flame voor een adviesprijs van 860 euro. Ben je dus op zoek naar zo'n hollow body gitaar dan is de London City Constellation zeker een omweg waard.
London City is een merknaam die in het verleden zijn sporen ruimschoots verdiend heeft op gebied van versterkers. Ze hebben dus al een lengte voorsprong op ? beginnende? gitaarmerken. Overigens dragen ook de mooie afwerking en degelijkheid van deze gitaren ertoe bij om met een dergelijk instrument absoluut au sérieux genomen te worden, zelfs in professionele kringen.
Bouw
Het hout dat gebruikt werd voor de bouw van de Constellation is AAA flame maple en dit zowel voor top-, zij- als achterbladen. De hals is uit esdoorn gemaakt en de toets uit palissander. De frets zijn keurig aangebracht en de inleg is perfect gedaan.
Alleen de vorm van die inleg vind ik minder smaakvol, maar dat is weer een kwestie van persoonlijke smaak en daar valt niet over te twisten. De hardware is helemaal verguld. Er staan een tune-o-matic brug en staartstuk op de Constellation en de stemsleutels zijn oliebadmechanieken. Deze mechanieken hebben ook nog een mooie parelmoer witte knop. Het moderne London City logo prijkt bovenaan op de headstock en contrasteert enigzins met de eerder klassieke look van deze jazzgitaar.
Afwerking
Ik zei het reeds, gitaren van London City zijn mooi afgewerkt. Ik heb de Constellation langs alle kanten bekeken. Ik kon geen vijs of knop vinden die scheef zat. Alle verbindingen passen perfect in elkaar. Deze gitaar ziet er ook erg mooi uit. Er is een mooie witte binding rond de gitaar aangebracht en deze is dan nog versierd met een haarfijn zwart streepje.
Ook rond de f-gaten is er een witte boord met zwart streepje aangebracht. Het bovenblad en de achterzijde zijn lichtjes gewelfd. Dit alles samen maakt dat deze gitaar wel een flinke dosis klasse uitstraalt.
Speelcomfort
De Constellation is vrij gemakkelijk ter hand te nemen. Ze voelt bijna onmiddellijk vertrouwd aan. Enkel voor wie een solidbody gewend is, is het even aanpassen omwille van de brede klankkast. De hals is bijna perfect, voor mij althans. Geen maten die buiten proportie vallen. De actie was al perfect afgesteld van bij de levering. Zo hoort het zou ik zeggen. Het gewicht van de Constellation valt best mee. Dat zou geen last mogen betekenen bij het rechtstaand spelen. Anderzijds is het zo dat je zo?n gitaar meestal zittend bespeeld. Dat heb ik trouwens zelf ook gedaan want er is slechts één strapholder. De bedoeling is dat je de andere kant van je riem met een touwtje of veter rond de headstock bevestigd. Dit is alles behalve esthetisch en daarom heb ik dat achterwege gelaten. Een extra strapholder zou echt een grote verbetering zijn op dit vlak. Zittend is het gewicht zeer goed in balans. Misschien kan je de Constellation een ietsje koplastig heten, maar het is verwaarloosbaar.
Klank
Eerst heb ik de Constellation akoestisch bespeeld. Van de fabriek uit lagen er gewone jazz snaren op. Geen flatwounds dus. Op deze manier klinkt deze gitaar vrij helder. Verwacht nu niet het geluid van een gewone akoestische gitaar. Met deze hollowbody gaat het er wat stiller aan toe. Dit zorgt er tevens voor dat deze gitaar niet per se hoeft ingeplugd te worden. Je kunt oefenen zonder versterker en ook zonder je huisgenoten te storen, en er toch plezier aan beleven.
De klank is helder en rond maar geeft wat minder lage tonen weer. Vooral de middentonen zijn erg present wanneer je zuiver akoestisch speelt. Met flatwounds verbeteren de lage tonen enigszins maar verlies je wat aan hoog. Op naar de versterker dan.
Het eerste wat ik deed was een mooie cleane klank instellen op een lampenversterker en op de gitaar de toonregeling naar het minimum toe draaien. Zo kreeg ik onmiddellijk wat ik zocht : een warme jazzy klank. Ideaal om bv. George Benson te imiteren. Echt om duimen en vingers van af te likken. Draaien we echter de toonregeling terug open dan krijgen we een traditioneler clean geluid. Vanwege de holle klankkast is dit uiteraard wel warmer dan bij een solidbody.
En hoe zou het zijn met de feedback waar de meeste hollowbodies last van hebben? Wel, laat ons zeggen dat het redelijk meevalt zolang je clean speelt. Slechts bij twee of drie noten krijg je een feedback bij hoog volume. Het enige wat je hieraan kunt doen is verder van je versterker gaan zitten en eventueel het volume wat terug draaien. Al bij al vind ik dit feedback-probleem niet genant - het lijkt me zelfs normaal. Veel duurdere gitaren hebben er ook last van.
Maar wat nu met die andere klankmogelijkheden ? De andere pick-upstanden en zo? Je kan ze vrij goed vergelijken met de sound van een solidbody. Alleen heb je dat donker randje en die resonantie van de kast er extra bij. Ik vond het best aangenaam, zelfs met distortion. Je kan er perfect blues mee spelen, maar dan leg je best normale snaren en moet je goed opletten voor de feedback. Het is te verwachten met zo'n gitaar, met overdrive is het opletten geblazen. De regelmogelijkheden zijn als volgt: per pick-up vind je een volumeknop en een toonregeling. Deze werken heel gelijkmatig, perfect zoals je het zou verwachten. De inzetbaarheid lijkt mij nogal vanzelfsprekend. Jazz is de natuurlijke biotoop van deze gitaar. Daarvoor geen problemen. Je kan deze gitaar ook best inzetten voor blues. Met zijn warme klank is deze gitaar daar ook uitermate voor geschikt. Verder hebben we het zowat gehad. Stevige stijlen zijn uit te sluiten vanwege de feedback en de resonantie van de kast. En wie pop en funk wil spelen zal de helderheid van een singlecoil missen.
Conclusie
« Een kwalitatief hoogstaande jazzgitaar voor een scherpe prijs. » Zo kan je het hele Constellation verhaal samen vatten. Deze gitaar is prachtig afgewerkt en klinkt zeer goed. Je krijgt echt waar voor je geld. Misschien kan je wel een goedkopere jazzgitaar op de kop tikken, maar dan zal die waarschijnlijk niet de hoge kwaliteit van de Constellation evenaren. Bovendien is deze gitaar erg mooi. Ze is verkrijgbaar in Honey Burst en in Natural Flame voor een adviesprijs van 860 euro. Ben je dus op zoek naar zo'n hollow body gitaar dan is de London City Constellation zeker een omweg waard.
